دانستنی ها

به گزارش وایرد، کارل برگ، پرنده‌شناس دانشگاه کورنل به اتفاق گروهش برای مطالعه این مسئله از سال 1987/ 1366 روی گروهی از طوطی‌های وحشی مطالعه کرده‌اند. آن‌ها برای مطالعه خود تخم‌های درون لانه‌ها را جابه‌جا می‌کردند تا ببینند سهم ژنتیک،‌ اسارت و یادگیری در شکل‌گیری این صداها چه‌قدر است.

نیمی از جوجه‌ها در لانه والدینی بزرگ می‌شدند که والدین بیولوژیکی خودشان نبودند. این جوجه‌ها از صداهایی برای برقراری ارتباط استفاده می‌کردند که پدرخوانده و مادرخوانده‌شان استفاده می‌کردند. اما در جایی که لازم بود از آن‌چه ساختاربدنی برای تولید صدا نامیده می‌شود، ‌استفاده کنند، ‌مانند والدین واقعی خود این کار را می‌کردند.

بنابراین به نظر می‌رسد که یک جوجه طوطی سبز، ‌قبل از این که حتی بتواند جیغ بزند یا هر سرو صدایی از خودش در بیاورد، از پدر و مادرش یک سری صداها را یاد می‌گیرد که طوطی‌ها برای شناسایی یک طوطی خاص از آن استفاده می‌کنند. در واقع می‌توان گفت طوطی‌ها از همان ابتدای تولد برای جوجه‌هایشان اسم می‌گذارند.

در بین موجودات زنده، ‌انسان و دلفین و شاید هم نهنگ‌ها برای هم اسم می‌گذارند. به نظر می‌رسد طوطی‌ها هم مانند انسان‌ها و دلفین‌ها موجوداتی بسیار اجتماعی هستند. استفاده از اسامی به پیگیری روابط و البته افراد کمک می‌کند.

به گفته برگ، یک گام مهم در رشد جوجه‌های طوطی، وقتی است که الگوهای صوتی والدین خود را با یک معنای خاص تطبیق می‌دهند. وی می‌افزاید: �در بین این صداها، اسم طوطی‌ها از اولین کلماتی است که جوجه از الگوهای صوتی والدینش می‌آموزد.�